«Ваўкі»
Кінапраграма Беларускі рэжысёр Александр Колбышаў паказаў у Дзень культуры Беларусі сваю дэбютную поўнаметражную стужку «Ваўкі« (у ролях – Дзмітрый Ульянаў, Андрэй Панін, Уладзімір Гасцюхін ды іншыя). Для віцебскага гледача стужка цікавая тым, што здымалася яна на Гарадоччыне, у вёсцы Андрэеўка, а ейным мастаком-пастаноўшчыкам выступіў наш зямляк Антон Гвоздзікаў – сын вядомага віцебскага скульптара Аляксандра Гвоздзікава. 1946 год. З эшэлона, у якім кудысь на усход вязуць вязняў, збягае зэк – былы акружэнец Кірыл (Дзмітрый Ульянаў). Збягае, бо выпадкова даведваецца, што цягнік прыпыніўся (праз буран) зусім недалёка ад ягонай роднай вёскі. Арганізоўваюцца пошукі. Галоўны энкавэдыст (Панін) скрыгоча зубамі – след згублены. А ўцекача хаваюць ягоныя ж землякі. Месца яго знаходжання выкрываецца толькі праз выпадковасць, наіўнасць ратавальнікаў і воўчы нюх энкавэдэшнікаў. Каб не падстаўляць сваіх, герой вырашае здацца, але... не паспявае, бо натыкаецца, паранены, на воўчую зграю. У выніку да этапнага цягніка вязуць пад канвоем ужо некалькі беларускіх сем’яў, што спрычыніліся да выратавання. На царкоўным купале трапеча чрвоны сцяг... Як мяркуе кінакрытык Сяргей Матылёнак, «гэты фільм – маса невыкарыстаных магчымасцяў»: «У першай палове стужкі адчуваеш поўны недавер да таго, што адбываецца. Другая палова – захапляе, бо тут пачынаецца прыгода. Усім цікава, чым скончыцца... У стылістыцы адчуваецца ўплыў Турава. Добра сыгралі Гасцюхін і Панін, хаця Панін стараецца працаваць чыста знешне. Жаночыя працы яўна не дацягваюць – вельмі не хапае Макаравай, а замяніць няма кім. Не стае таксама тутэйшасці, натуральнасці. Гэта пакуль што, на жаль, застаецца за межамі магчымасцяў нашых рэжысёраў...» Дадамо ад сябе. Слых сапраўды рэжа ненатуральная літаратуршчына ў дыялогах персанажаў. Ну не гавораць у беларускіх вёсках на такой кніжнай рускай мове. Дый у Расіі – наўрад. Адсюль і недавер. Тэатральнага таксама зашмат. У астатнім – цалкам прыстойна. Можна глядзець... Даніла ДОЛЬНІК, «ВП»
|
